Exon skipping is a promising therapeutic strategy for Duchenne muscular dystrophy (DMD), a severe genetic disorder. By using antisense oligonucleotides (AOs), this method aims to restore a partially functional dystrophin protein. The study conducted a systematic review and meta-analysis of five randomized controlled trials (RCTs) involving 322 participants, focusing on two drugs: eteplirsen and drisapersen. The analysis evaluated outcomes such as the 6-minute walk test (6MWT), North Star Ambulatory Assessment (NSAA) scores, and adverse events after 24 weeks.

Results indicated that exon-skipping drugs do not significantly improve clinical outcomes compared to placebo. Specifically, changes in the 6MWT distance and NSAA scores were negligible. However, subgroup analysis of drisapersen at a specific dose (6 mg/kg weekly) showed minor improvement in walking ability but also revealed significant side effects, including injection site reactions and renal toxicity.

Eteplirsen demonstrated fewer adverse effects but lacked strong evidence of efficacy due to limited data. The review highlights the challenges of conducting large-scale studies for rare diseases like DMD, emphasizing the need for more robust, prospectively planned trials and real-world data collection to clarify the efficacy of exon-skipping therapies.

The study concludes that while exon skipping remains a potential treatment, current evidence does not fully support its clinical application, especially due to the safety concerns surrounding drisapersen. Ongoing research and longer-term data are essential to determine the true impact of these therapies on disease progression and patient outcomes.

 روش حذف اگزون یک استراتژی درمانی امیدبخش برای دیستروفی عضلانی دوشن (DMD)، یک اختلال ژنتیکی شدید، است. این روش با استفاده از الیگونوکلئوتیدهای ضد حس (AOs) تلاش می‌کند پروتئین دیستروفین عملکردی نسبی را بازسازی کند. این مطالعه یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز بر روی پنج کارآزمایی کنترل‌شده تصادفی (RCT) با 322 شرکت‌کننده انجام داده که بر روی دو دارو، اتیپلیرسن و دریساپرزن، متمرکز بوده است. نتایج آزمون شش‌دقیقه‌ای (6MWT)، ارزیابی حرکتی North Star (NSAA) و عوارض جانبی پس از 24 هفته بررسی شدند.

 نتایج نشان داد که داروهای حذف اگزون به‌طور معناداری نتایج بالینی را در مقایسه با دارونما بهبود نمی‌بخشند. به‌طور خاص، تغییرات در فاصله طی‌شده در آزمون 6MWT و امتیازات NSAA ناچیز بودند. با این حال، تحلیل زیرگروهی دوز خاصی از دریساپرزن (6 میلی‌گرم بر کیلوگرم در هفته) بهبود جزئی در توانایی راه‌رفتن را نشان داد، اما عوارض جانبی جدی از جمله واکنش‌های محل تزریق و مسمومیت کلیوی مشاهده شد.

 اتیپلیرسن عوارض جانبی کمتری نشان داد اما به دلیل کمبود داده‌ها، شواهد قوی از اثربخشی آن وجود ندارد. این بررسی به چالش‌های انجام مطالعات بزرگ برای بیماری‌های نادر مانند DMD اشاره دارد و نیاز به آزمایش‌های قوی‌تر و برنامه‌ریزی‌شده و جمع‌آوری داده‌های دنیای واقعی برای روشن شدن اثربخشی درمان‌های حذف اگزون را برجسته می‌کند.

 مطالعه نتیجه می‌گیرد که اگرچه حذف اگزون به‌عنوان یک درمان بالقوه باقی مانده است، اما شواهد موجود حمایت کامل از کاربرد بالینی آن نمی‌کند، به ویژه به دلیل نگرانی‌های ایمنی مرتبط با دریساپرزن. تحقیقات در حال انجام و داده‌های بلندمدت برای تعیین تاثیر واقعی این درمان‌ها بر پیشرفت بیماری و نتایج بیماران ضروری است.