Personal take on this article:

This document reports on the findings from a Phase 2b clinical trial that evaluated the effects of vamorolone, a novel steroid, and prednisone on adrenal suppression in boys with Duchenne muscular dystrophy (DMD). The study involved 121 steroid-naive boys aged 4 to under 7 years with genetically confirmed DMD, and assessed adrenal function using morning cortisol levels and ACTH-stimulated cortisol levels. Adrenal suppression (AS) was defined using two thresholds: the historical <500 nmol/L and a revised <400 nmol/L, reflecting more recent understanding of cortisol assays.

The study found that both vamorolone and prednisone were associated with significant adrenal suppression, with the degree of suppression appearing to be dose-dependent for vamorolone. Specifically, at 24 weeks, 95.2% of participants on vamorolone 6 mg/kg/day and 100% on prednisone showed AS at the historical threshold, with slightly lower rates at the revised threshold. The study also observed that a substantial proportion of participants in the placebo group exhibited adrenal suppression, raising questions about the baseline adrenal function in this population.

The results suggest that while vamorolone might have fewer growth-related side effects compared to prednisone, it still carries a significant risk of adrenal suppression. The findings underscore the importance of monitoring adrenal function in patients receiving these treatments, and suggest that a revised cortisol threshold might be more appropriate for assessing adrenal insufficiency, particularly when using newer, more specific assays.

In conclusion, the study recommends hydrocortisone for stress dosing in patients receiving vamorolone, especially during periods of illness or surgery, to mitigate the risk of adrenal insufficiency. Additionally, the findings highlight the need for ongoing research to refine cortisol thresholds for better management of adrenal health in pediatric patients.

این سند در مورد یافته‌های یک کارآزمایی بالینی فاز 2b گزارش می‌کند که اثرات وامورولون، یک استروئید جدید، و پردنیزون را بر سرکوب آدرنال در پسران مبتلا به دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) ارزیابی کرد. در این مطالعه 121 پسر 4 تا زیر 7 سال فاقد استروئید با DMD تایید شده ژنتیکی شرکت کردند و عملکرد آدرنال را با استفاده از سطوح کورتیزول صبحگاهی و سطوح کورتیزول تحریک شده با ACTH ارزیابی کردند. سرکوب آدرنال (AS) با استفاده از دو آستانه تعریف شد: تاریخی <500 نانومول در لیتر و تجدید نظر شده <400 نانومول در لیتر، که منعکس کننده درک جدیدتر از سنجش کورتیزول است.

این مطالعه نشان داد که وامورولون و پردنیزون هر دو با سرکوب قابل‌توجه آدرنال مرتبط هستند، به‌نظر می‌رسد که درجه سرکوب برای وامورولون وابسته به دوز است. به طور خاص، در 24 هفته، 95.2٪ از شرکت کنندگان تحت واموروولون 6 میلی گرم / کیلوگرم / روز و  100٪ شرکت کنندگان تحت درمان پردنیزون سرکوب آدرنال را، با میزان کمی پایین تر در آستانه تجدید نظر شده در آستانه تاریخی نشان دادند*. این مطالعه همچنین مشاهده کرد که بخش قابل‌توجهی از شرکت‌کنندگان در گروه دارونما سرکوب آدرنال را نشان دادند، که سؤالاتی در مورد عملکرد پایه آدرنال در این جمعیت ایجاد کرد.

نتایج نشان می دهد که در حالی که وامورولون ممکن است عوارض جانبی مرتبط با رشد کمتری نسبت به پردنیزون داشته باشد، اما همچنان خطر قابل توجهی از سرکوب آدرنال را به همراه دارد. یافته‌ها بر اهمیت نظارت بر عملکرد آدرنال در بیمارانی که این درمان‌ها را دریافت می‌کنند تأکید می‌کند و پیشنهاد می‌کند که آستانه اصلاح شده کورتیزول ممکن است برای ارزیابی نارسایی آدرنال مناسب‌تر باشد، به‌ویژه هنگام استفاده از سنجش‌های جدیدتر و خاص‌تر.

در نتیجه، این مطالعه هیدروکورتیزون را برای دوز استرس در بیمارانی که وامورولون دریافت می‌کنند، به ویژه در دوره‌های بیماری یا جراحی توصیه می‌کند تا خطر نارسایی آدرنال را کاهش دهد. علاوه بر این، یافته ها نیاز به تحقیقات مداوم برای اصلاح آستانه های کورتیزول برای مدیریت بهتر سلامت آدرنال در بیماران اطفال را برجسته می کند.

*در پست بعد سعی می کنم "آستانه تجدید نظر شده" و "آستانه تاریخی" را شرح بدهم.