Personal take on this article:

This study evaluates the safety, tolerability, and pharmacokinetics of eteplirsen in boys aged 6 to 48 months with Duchenne muscular dystrophy (DMD) amenable to exon 51 skipping. Eteplirsen, a phosphorodiamidate morpholino oligomer (PMO), is designed to restore dystrophin production. The open-label, dose-escalation trial involved 15 boys divided into two cohorts: one group aged 24 to 48 months and another aged 6 to 24 months. Participants received weekly intravenous eteplirsen infusions, with doses gradually increasing from 2 mg/kg to 30 mg/kg over a 96-week period.

The primary outcome was safety, with most treatment-emergent adverse events (TEAEs) being mild. Common side effects included pyrexia, cough, nasopharyngitis, vomiting, and diarrhea. Importantly, there were no treatment-related discontinuations or evidence of kidney toxicity. Pharmacokinetic data revealed that eteplirsen was well absorbed and its characteristics were consistent with previous studies in older children, confirming the drug's predictable behavior in younger patients.

This study demonstrated that eteplirsen is safe and well-tolerated even in very young boys, expanding the potential age range for treatment of DMD with exon 51 skipping. However, this trial was not powered to assess efficacy. Ongoing studies will be necessary to evaluate long-term benefits and further refine the safety profile for this patient group.

این مطالعه ایمنی، تحمل‌پذیری و فارماکوکینتیک اتپلیرسن را در پسران 6 تا 48 ماهه مبتلا به دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) با پرش اگزون 51 ارزیابی می‌کند. Eteplirsen، یک الیگومر مورفولینو فسفرودی آمیدات (PMO)، برای بازگرداندن تولید دیستروفین طراحی شده است. کارآزمایی با برچسب باز و افزایش دوز شامل 15 پسر بود که به دو گروه تقسیم شدند: یک گروه 24 تا 48 ماهه و گروه دیگر در سنین 6 تا 24 ماه. شرکت کنندگان انفوزیون هفتگی اتپلیرسن داخل وریدی را دریافت کردند که دوزهای آن به تدریج از 2 میلی گرم بر کیلوگرم به 30 میلی گرم بر کیلوگرم در طی یک دوره 96 هفته ای افزایش یافت.

نتیجه اولیه با عوارض جانبی اضطراری درمان (TEAEs) اکثرا خفیف ایمن بود. عوارض جانبی شایع عبارتند از تب، سرفه، نازوفارنژیت، استفراغ و اسهال. نکته مهم این است که هیچ قطع یا شواهدی مبنی بر سمیت کلیوی مربوط به درمان وجود نداشت. داده های فارماکوکینتیک نشان داد که اتپلیرسن به خوبی جذب می شود و ویژگی های آن با مطالعات قبلی در کودکان بزرگتر مطابقت دارد و رفتار قابل پیش بینی دارو را در بیماران جوان تر تأیید می کند.

این مطالعه نشان داد که اتپلیرسن حتی در پسران بسیار جوان هم بی خطر است و به خوبی تحمل می شود و محدوده سنی بالقوه برای درمان DMD با پرش اگزون 51 را گسترش می دهد. با این حال، این کارآزمایی قدرتی برای ارزیابی اثربخشی نداشت. مطالعات در حال انجام برای ارزیابی مزایای بلند مدت و اصلاح بیشتر مشخصات ایمنی برای این گروه بیمار ضروری خواهد بود.