Personal take on this article:

This paper focuses on spinal and bulbar muscular atrophy (SBMA), an adult-onset neurodegenerative disorder linked to motor neuron and skeletal muscle damage, caused by trinucleotide expansions in the androgen receptor gene. SBMA shares features with polyglutamine diseases and motor neuron disorders, affecting both the central nervous system and muscle function. The paper emphasizes nucleic acid-based therapies like antisense oligonucleotides (ASOs) and small interfering RNAs (siRNAs) as promising treatments for SBMA, by silencing the mutant androgen receptor gene in various animal models.

Recent developments in nucleic acid therapies are explored, including RNA interference and gene therapy with adeno-associated viral vectors. These therapies are already being tested for other neurological disorders, such as Huntington’s disease and amyotrophic lateral sclerosis (ALS). SBMA, which involves both motor neurons and skeletal muscle, presents a unique challenge but offers multiple therapeutic targets. The review discusses the potential of these therapies to halt disease progression by focusing on muscle and motor neuron protection.

Current studies show that ASOs can reduce mutant androgen receptor expression in muscle tissue, leading to improved strength and extended survival in animal models. However, delivering the treatment to the central nervous system remains a challenge. Lipid nanoparticle-based siRNA delivery shows potential for targeting expanded CAG repeats in polyglutamine diseases, but more work is needed to address biodistribution issues and improve effectiveness.

The paper concludes that while nucleic acid-based therapies are promising for SBMA, challenges like drug distribution and sustained effect in tissues must be overcome. Additionally, the slow progression of SBMA makes it difficult to measure treatment efficacy in clinical trials. New biomarkers and improved imaging techniques are needed to evaluate these treatments effectively. Recent technological advances, such as long-acting oligonucleotides and gene-editing techniques, may further enhance the development of SBMA therapies in the future.
 

این مقاله بر روی آتروفی عضلانی ستون فقرات و پیازی (SBMA)، یک اختلال عصبی با شروع بزرگسالان مرتبط با آسیب نورون حرکتی و عضله اسکلتی، ناشی از گسترش سه نوکلئوتیدی در ژن گیرنده آندروژن، تمرکز دارد. SBMA ویژگی های مشترکی با بیماری های پلی گلوتامین و اختلالات نورون حرکتی دارد که بر سیستم عصبی مرکزی و عملکرد ماهیچه ها تأثیر می گذارد. این مقاله بر درمان‌های مبتنی بر اسید نوکلئیک مانند الیگونوکلئوتیدهای ضد حس (ASOs) و RNA‌های مداخله‌گر کوچک (siRNAs) به عنوان درمان‌های امیدوارکننده برای SBMA، با خاموش کردن ژن گیرنده آندروژن جهش یافته در مدل‌های حیوانی مختلف تأکید می‌کند.

پیشرفت‌های اخیر در درمان‌های اسید نوکلئیک، از جمله تداخل RNA و ژن درمانی با ناقل‌های ویروسی مرتبط با آدنو مورد بررسی قرار گرفته‌اند. این درمان‌ها در حال حاضر برای سایر اختلالات عصبی، مانند بیماری هانتینگتون و اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) آزمایش می‌شوند. SBMA، که هم نورون‌های حرکتی و هم ماهیچه‌های اسکلتی را درگیر می‌کند، چالشی منحصربه‌فرد را ارائه می‌کند اما اهداف درمانی متعددی را ارائه می‌کند. این بررسی پتانسیل این درمان ها را برای توقف پیشرفت بیماری با تمرکز بر محافظت از عضله و نورون حرکتی مورد بحث قرار می دهد.

مطالعات کنونی نشان می دهد که ASO ها می توانند بیان گیرنده آندروژن جهش یافته را در بافت عضلانی کاهش دهند که منجر به بهبود قدرت و بقای طولانی در مدل های حیوانی می شود. با این حال، ارائه درمان به سیستم عصبی مرکزی یک چالش باقی مانده است. تحویل siRNA مبتنی بر نانوذرات لیپید پتانسیل را برای هدف قرار دادن تکرارهای CAG منبسط شده در بیماری های پلی گلوتامین نشان می دهد، اما برای رسیدگی به مسائل توزیع زیستی و بهبود اثربخشی به کار بیشتری نیاز است.

این مقاله نتیجه می گیرد که در حالی که درمان های مبتنی بر اسید نوکلئیک برای SBMA امیدوار کننده هستند، چالش هایی مانند توزیع دارو و اثر پایدار در بافت ها باید برطرف شود. علاوه بر این، پیشرفت آهسته SBMA اندازه گیری اثربخشی درمان را در کارآزمایی های بالینی دشوار می کند. بیومارکرهای جدید و تکنیک های تصویربرداری بهبود یافته برای ارزیابی موثر این درمان ها مورد نیاز است. پیشرفت‌های تکنولوژیکی اخیر، مانند الیگونوکلئوتیدهای طولانی اثر و تکنیک‌های ویرایش ژن، ممکن است توسعه درمان‌های SBMA را در آینده افزایش دهد.