دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) یک بیماری ژنتیکی شدید است که ناشی از جهش در ژن دیستروفین می‌باشد. درمان‌های پرش اگزون، مانند Eteplirsen، Golodirsen، Viltolarsen و Casimersen، مجوز تأییدیه تسریع‌شده FDA را دریافت کرده‌اند، اما میزان بازسازی پروتئین دیستروفین در بیماران همچنان ناکافی و متغیر است، که بر اثربخشی این درمان‌ها تأثیر می‌گذارد.
پایداری دیستروفین کوتاه‌شده در بدن
محققان با استفاده از طیف‌سنجی جرمی هدفمند، گردش دیستروفین کوتاه‌شده و کمپلکس دیستروگلیکان (DGC) را در مدل موشی mdx (الگوی DMD) و موش‌های سالم مقایسه کردند. یافته‌ها نشان داد که دیستروفین بازسازی‌شده در عضله تیمارشده mdx نسبت به دیستروفین طبیعی در عضله سالم، نیمه‌عمر طولانی‌تری دارد (۴۴ روز در مقابل ۲۴ روز).
این نتایج نشان می‌دهد که در عضلات دیستروفیک، گردش پروتئین‌های عضلانی مختل شده است و پایداری دیستروفین کوتاه‌شده بیشتر از دیستروفین طبیعی است، که می‌تواند بر عملکرد و کارایی آن تأثیر بگذارد.
تأثیر اختلال در فیبر عضلانی بر گردش پروتئین‌ها
تجزیه و تحلیل نشان داد که پروتئین‌های DGC، برخلاف دیستروفین، گردش ثابتی داشتند، اما به دلیل انحطاط مداوم فیبر عضلانی و اختلال در ماتریکس خارج سلولی در عضلات دیستروفیک، این پایداری چندان مفید نبود. این موضوع نشان می‌دهد که اصلاح تنها ژن دیستروفین ممکن است برای بهبود کامل عملکرد عضلانی کافی نباشد.
نتیجه‌گیری و مسیرهای آینده
بر اساس این نتایج، محققان پیشنهاد می‌کنند که طیف‌سنجی جرمی هدفمند به‌عنوان یک ابزار مهم برای ارزیابی پایداری و عملکرد دیستروفین بازسازی‌شده در بیماران DMD استفاده شود. این روش می‌تواند به بهینه‌سازی درمان‌های مبتنی بر اصلاح ژن و بهبود استراتژی‌های جایگزینی ژن در توسعه درمان‌های جدید برای DMD کمک کند.
این یافته‌ها گام مهمی در مسیر بهینه‌سازی درمان‌های ژنتیکی برای بیماران DMD محسوب می‌شود.
| Published | 23/09/2021 |
| Address | DOI 10.3233/JND-210696 |
| Authors | James S. Novaka,b,c,∗, Rita Spathisd, Utkarsh J. Dangd, Alyson A. Fiorilloa,b,c, Ravi Hindupura, Christopher B. Tullya, Davi A.G. Mazala ´ a,e, Emily Canessad, Kristy J. Brownf, Terence A. Partridgea, Yetrib Hathoutd and Kanneboyina Nagarajud,∗ |
