ارزیابی تحمل گلوکز در بیماران مبتلا به دیستروفی عضلانی بکر (BMD) و دیستروفی عضلانی دوشن (DMD)

خلاصه

این مطالعه با هدف بررسی تحمل گلوکز در مردان بالغ مبتلا به دیستروفی عضلانی بکر (BMD) و دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) با استفاده از تست تحمل گلوکز خوراکی (OGTT) انجام شده است. همچنین تأثیر ترکیب بدن بر پاسخ گلوکز مورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش، ۲۸ فرد مبتلا به دیستروفینوپاتی (۱۳ نفر BMD و ۱۵ نفر DMD) و ۱۲ فرد سالم به عنوان گروه کنترل شرکت کردند. شرکت‌کنندگان ۷۵ گرم گلوکز مصرف کرده و نمونه‌های خون آنها در بازه‌های زمانی ۳۰، ۶۰، ۹۰ و ۱۲۰ دقیقه بعد از مصرف گلوکز گرفته شد. نتایج نشان داد که سطح گلوکز در بیماران DMD و BMD نسبت به گروه کنترل در دقایق ۶۰، ۹۰ و ۱۲۰ به طور قابل‌توجهی بالاتر بود. این یافته‌ها اهمیت آزمایش‌های منظم تحمل گلوکز را برای تشخیص زودهنگام اختلال تحمل گلوکز (IGT) در این بیماران برجسته می‌کند.

معرفی

دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) و دیستروفی عضلانی بکر (BMD) اختلالات ژنتیکی ناشی از جهش‌های ژن دیستروفین هستند که منجر به ضعف عضلانی پیشرونده می‌شوند. DMD به دلیل فقدان کامل دیستروفین، شدیدتر از BMD است که در آن مقدار کمی دیستروفین تولید می‌شود. این مطالعه تحمل گلوکز را در بیماران مبتلا به این بیماری‌ها بررسی کرده و تأثیر ترکیب بدن، از جمله توده بدون چربی (FFM) و اندازه عضلات، بر پاسخ گلوکز را تحلیل می‌کند.

مواد و روش‌ها

در این مطالعه، ۲۸ مرد بالغ مبتلا به دیستروفینوپاتی (۱۳ نفر مبتلا به BMD و ۱۵ نفر مبتلا به DMD) و ۱۲ فرد سالم به عنوان گروه کنترل شرکت کردند. تست OGTT شامل مصرف ۷۵ گرم گلوکز بدون آب بود و سطح گلوکز در دقایق ۰، ۳۰، ۶۰، ۹۰ و ۱۲۰ بعد از مصرف اندازه‌گیری شد. ترکیب بدن با استفاده از روش امپدانس بیوالکتریکی (BIA) ارزیابی شد و اندازه عضله با سونوگرافی حالت B عضله عرضی پهن (VL ACSA) اندازه‌گیری گردید.

نتایج

• سطح گلوکز خون در گروه‌های BMD و DMD به‌طور معنی‌داری بالاتر از گروه کنترل در دقایق ۶۰، ۹۰ و ۱۲۰ بود.
• توده عاری از چربی نسبت به توده بدن (FFM/BM) و سطح مقطع عضله عرضی لترالیس (VL ACSA) در بیماران MD به‌طور قابل‌توجهی کمتر از گروه کنترل بود.
• در گروه BMD، تحمل گلوکز در دقیقه ۱۲۰ ارتباط معنی‌داری با میزان FFM/BM و درصد چربی بدن داشت.
• اختلال تحمل گلوکز (IGT) در ۵۳٪ از بیماران DMD و ۴۶٪ از بیماران BMD مشاهده شد، درحالی‌که در گروه کنترل هیچ موردی از IGT گزارش نشد.

بحث

این مطالعه نشان داد که افراد مبتلا به DMD و BMD دچار اختلال در تحمل گلوکز هستند که ممکن است به دلیل کاهش توده عضلانی و افزایش چاقی باشد. اگرچه اندازه FFM و عضله در این بیماران کمتر است، رابطه مستقیم بین ترکیب بدن و تحمل گلوکز پیچیده است. یافته‌ها بر ضرورت پایش منظم سطح گلوکز در این بیماران برای پیشگیری و مدیریت مشکلات متابولیک تأکید می‌کند.

نتیجه‌گیری

این مطالعه نشان می‌دهد که بزرگسالان مبتلا به دیستروفی عضلانی دوشن و بکر در مقایسه با افراد سالم تحمل گلوکز کمتری دارند. این یافته‌ها اهمیت انجام منظم تست OGTT برای تشخیص زودهنگام اختلال تحمل گلوکز (IGT) را برجسته می‌کند. تشخیص زودهنگام و مداخلات درمانی ممکن است به کاهش خطرات متابولیک طولانی‌مدت مرتبط با دیستروفینوپاتی‌ها کمک کند.