Myotonic Dystrophy (DM) is an inherited, multisystemic disorder that affects muscle and various other organs. There are two types: DM1 and DM2. DM1, caused by CTG repeat expansion in the "DMPK" gene, is more common and severe, involving muscle weakness, myotonia, and systemic complications such as cardiac, respiratory, and gastrointestinal issues. DM2, caused by CCTG repeat expansion in the "CNBP" gene, presents with less severe systemic symptoms but is still debilitating. Both forms result from toxic RNA gain-of-function, where mutant RNA sequesters RNA-binding proteins, leading to faulty RNA splicing, which affects protein function in many tissues.

There are currently no disease-modifying treatments, but supportive care is available for managing symptoms. These include addressing cardiac complications with pacemakers or defibrillators, managing respiratory issues with ventilation support, and treating myotonia with sodium channel blockers like mexiletine. Pain management and physical therapies also help improve quality of life for patients.

New research has focused on genome editing, antisense oligonucleotides (ASO), and small molecule drugs as potential therapies. These approaches aim to correct the genetic mutations or the downstream effects of toxic RNA, targeting either the expanded repeats or the splicing dysfunction. Although promising, many challenges remain, such as effectively delivering these therapies to target tissues, including muscles and the central nervous system.

Clinical trials are ongoing to assess the safety and efficacy of these therapies. Biomarker development is also crucial for tracking disease progression and response to treatments. The hope is that better understanding and treatment strategies will improve outcomes and quality of life for those living with myotonic dystrophies.

دیستروفی میتونیک (DM) یک اختلال ارثی و چند سیستمی است که ماهیچه ها و اندام های مختلف دیگر را تحت تاثیر قرار می دهد. دو نوع وجود دارد: DM1 و DM2. DM1، ناشی از گسترش مجدد CTG در ژن "DMPK"، شایع تر و شدیدتر است و شامل ضعف عضلانی، میتونی و عوارض سیستمیک مانند مشکلات قلبی، تنفسی و گوارشی است. DM2، ناشی از گسترش مجدد CCTG در ژن "CNBP"، با علائم سیستمیک کمتری تظاهر می کند اما همچنان ناتوان کننده است. هر دو شکل ناشی از افزایش عملکرد RNA سمی هستند، جایی که RNA جهش یافته پروتئین های متصل به RNA را جدا می کند و منجر به اتصال RNA معیوب می شود که بر عملکرد پروتئین در بسیاری از بافت ها تأثیر می گذارد.

در حال حاضر هیچ درمان اصلاح کننده بیماری وجود ندارد، اما مراقبت های حمایتی برای مدیریت علائم در دسترس است. اینها شامل رسیدگی به عوارض قلبی با ضربان سازها یا دفیبریلاتورها، مدیریت مشکلات تنفسی با پشتیبانی تهویه، و درمان میتونی با مسدود کننده های کانال سدیم مانند مکسیلتین است. مدیریت درد و فیزیوتراپی نیز به بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک می کند.

تحقیقات جدید بر روی ویرایش ژنوم، الیگونوکلئوتیدهای ضد حس (ASO) و داروهای مولکول کوچک به عنوان درمان‌های بالقوه متمرکز شده است. هدف این رویکردها اصلاح جهش‌های ژنتیکی یا اثرات پایین‌دست RNA سمی است که تکرارهای گسترش‌یافته و یا اختلال در اتصال را هدف قرار می‌دهد. اگرچه امیدوارکننده است، اما چالش‌های زیادی مانند ارائه موثر این درمان‌ها به بافت‌های هدف، از جمله عضلات و سیستم عصبی مرکزی، باقی مانده است.

آزمایشات بالینی برای ارزیابی ایمنی و اثربخشی این درمان ها ادامه دارد. توسعه نشانگرهای زیستی نیز برای ردیابی پیشرفت بیماری و پاسخ به درمان ها ضروری است. امید این است که درک بهتر و استراتژی‌های درمانی، نتایج و کیفیت زندگی را برای کسانی که با دیستروفی میوتونیک زندگی می‌کنند، بهبود بخشد.