این مقاله بر **آتروفی عضلانی ستون فقرات و پیازی (SBMA)** تمرکز دارد، یک **اختلال عصبی پیشرونده با شروع در بزرگسالی** که باعث **آسیب نورون‌های حرکتی و ماهیچه‌های اسکلتی** می‌شود.

**SBMA** به دلیل **گسترش تکرارهای سه‌نوکلئوتیدی (CAG) در ژن گیرنده آندروژن (AR)** ایجاد می‌شود و دارای **ویژگی‌های مشترک با بیماری‌های پلی‌گلوتامین و اختلالات نورون حرکتی** است که بر سیستم عصبی مرکزی و عملکرد عضلانی تأثیر می‌گذارند.

این مقاله **درمان‌های مبتنی بر اسید نوکلئیک**، مانند **الیگونوکلئوتیدهای آنتی‌سنس (ASOs) و RNAهای مداخله‌گر کوچک (siRNAs)** را به عنوان **درمان‌های امیدوارکننده برای SBMA** بررسی می‌کند. این روش‌ها با **خاموش کردن ژن گیرنده آندروژن جهش‌یافته** در مدل‌های حیوانی، به بهبود بیماری کمک می‌کنند.

پیشرفت‌های اخیر در درمان‌های اسید نوکلئیک

**پیشرفت‌های قابل‌توجهی** در زمینه **درمان‌های ژنتیکی مبتنی بر اسید نوکلئیک** حاصل شده است. از جمله:

• **تداخل RNA (RNAi)**
• **ژن‌درمانی با ناقل‌های ویروسی مرتبط با آدنو (AAVs)**

این درمان‌ها **در حال حاضر برای سایر اختلالات عصبی، مانند بیماری هانتینگتون و اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS)، آزمایش شده‌اند**.

**SBMA** که هم **نورون‌های حرکتی** و هم **عضلات اسکلتی** را تحت تأثیر قرار می‌دهد، چالش‌های خاصی را ایجاد می‌کند، اما **اهداف درمانی متعددی را نیز فراهم می‌آورد**.

این مقاله **پتانسیل این درمان‌ها را برای توقف پیشرفت بیماری، با تمرکز بر محافظت از عضلات و نورون‌های حرکتی، مورد بحث قرار می‌دهد**.

نقش ASOs و siRNAs در درمان SBMA

**مطالعات اخیر نشان می‌دهد که ASOها می‌توانند بیان گیرنده آندروژن جهش‌یافته را در بافت عضلانی کاهش دهند** که منجر به **بهبود قدرت عضلانی و افزایش بقا در مدل‌های حیوانی** می‌شود.

با این حال، **انتقال دارو به سیستم عصبی مرکزی (CNS) همچنان یک چالش باقی مانده است**.

در این میان، **تحویل siRNA مبتنی بر نانوذرات لیپیدی** به‌عنوان یک استراتژی نوین برای **هدف‌گیری تکرارهای CAG در بیماری‌های پلی‌گلوتامین** بررسی شده است.

این روش پتانسیل بالایی دارد، اما **به تحقیقات بیشتری برای بهبود توزیع زیستی و افزایش کارایی نیاز دارد**.

چالش‌های موجود و مسیرهای آینده

این مقاله نتیجه می‌گیرد که **در حالی که درمان‌های مبتنی بر اسید نوکلئیک برای SBMA نویدبخش هستند، چالش‌هایی مانند توزیع دارو و حفظ اثر درمانی در بافت‌ها باید برطرف شوند**.

**از جمله چالش‌های کلیدی:**

• **توزیع محدود دارو به سیستم عصبی مرکزی (CNS)**
• **حفظ اثر درمانی پایدار در طولانی‌مدت**
• **کند بودن روند پیشرفت SBMA که اندازه‌گیری اثربخشی درمان را در کارآزمایی‌های بالینی دشوار می‌کند**

برای غلبه بر این چالش‌ها، **بیومارکرهای جدید و تکنیک‌های تصویربرداری پیشرفته برای ارزیابی اثربخشی درمان‌ها مورد نیاز است**.

علاوه بر این، **پیشرفت‌های اخیر در توسعه الیگونوکلئوتیدهای طولانی‌اثر و تکنیک‌های ویرایش ژن**، مانند **CRISPR**، می‌توانند **به توسعه درمان‌های مؤثرتر برای SBMA در آینده کمک کنند**.