ترجمه یافته‌های میکروآرایه دیستروفی عضلانی گلدن رتریور به بیومارکرهای جدید برای عملکرد عضلات قلبی/اسکلتی در دیستروفی عضلانی دوشن

19 February 2025 DystroBlog | پژوهش و اخبار بیماری‌های عصبی-عضلانی دیستروفی عضلانی دوشن ، بیومارکرهای دیستروفی عضلانی ، BDNF و SPP1 در DMD ، نشانگرهای زیستی عضلات قلبی و اسکلتی ، فیبروز قلبی در دوشن ، مدل حیوانی دیستروفی عضلانی ، GRMD در تحقیقات دیستروفی عضلانی ، تحلیل بیان ژن در دیستروفی عضلانی ، عملکرد عضلات اسکلتی در DMD ، بیماری قلبی در دیستروفی عضلانی

مقدمه

این مطالعه بر **ترجمه یافته‌های ریزآرایه از مدل دیستروفی عضلانی گلدن رتریور (GRMD)** به منظور **شناسایی نشانگرهای زیستی** که می‌توانند عملکرد **عضلات قلبی و اسکلتی** را در بیماران مبتلا به **دیستروفی عضلانی دوشن (DMD)** منعکس کنند، متمرکز است.

از آنجایی که **DMD بر عضلات قلب و اسکلتی تأثیر می‌گذارد**، **تعیین تفاوت‌های مولکولی بین این بافت‌ها** می‌تواند به **پیش‌بینی پیشرفت بیماری و بهبود راهکارهای درمانی** کمک کند. در این تحقیق از مدل **GRMD** استفاده شد که **بیشترین شباهت را به DMD در انسان دارد**.

روش تحقیق

محققان **بیان ژن** را در دو نوع بافت عضلانی **بطن چپ (LV) و سر داخلی عضله Gastrocnemius (MHG)** در سنین مختلف مورد بررسی قرار دادند تا مکانیسم‌های بیماری **ویژه هر بافت** را مشخص کنند.

یافته‌های تحقیق

**دو نشانگر زیستی بالقوه برای ارزیابی سلامت عضلات قلبی و اسکلتی در DMD شناسایی شد:**

**فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF):** در **عضله قلب سگ‌های GRMD جوان‌تر افزایش یافت** اما در **عضله اسکلتی تغییری نکرد**.
**استئوپانتین (SPP1):** در **عضله اسکلتی افزایش داشت** اما در **عضله قلبی در سنین جوان‌تر افزایش نیافت**.

در بیماران **DMD انسانی**، **سطوح بالاتر BDNF در گردش خون با عملکرد بهتر قلب مرتبط بود**، در حالی که **سطوح بالاتر SPP1 با بهبود عملکرد عضلات اسکلتی ارتباط داشت**. این نشان می‌دهد که **BDNF و SPP1 می‌توانند نشانگرهای زیستی برای نظارت بر سلامت عضلات قلبی و اسکلتی در بیماران DMD باشند**.

اعتبارسنجی در بیماران انسانی

برای تأیید این نتایج، **سطح سرمی BDNF در بیماران DMD انسانی اندازه‌گیری شد** و نتایج نشان داد که:

**سطح BDNF در بیماران DMD به طور قابل توجهی بالاتر از افراد سالم بود.**
**میزان BDNF با وسعت فیبروز میوکارد ارتباط معکوس داشت، که از نقش آن به عنوان نشانگری برای پیشرفت بیماری قلبی حمایت می‌کند.**
**SPP1 به خوبی با عملکرد عضلانی ارتباط داشت اما با اختلال عملکرد قلبی ارتباط مستقیمی نشان نداد، که نشان‌دهنده ویژگی آن برای آسیب عضله اسکلتی است.**

نتیجه‌گیری

این مطالعه شواهدی ارائه می‌دهد که **BDNF و SPP1 می‌توانند نشانگرهای زیستی مفیدی برای ارزیابی سلامت عضلات قلبی و اسکلتی در بیماران مبتلا به DMD باشند**.

یافته‌های این تحقیق **اهمیت سن و ویژگی‌های بافتی در پیشرفت اختلال عملکرد عضلانی در DMD را برجسته می‌کند** و مدل **GRMD** را به عنوان **یک ابزار ارزشمند برای ترجمه یافته‌های بالینی به بیماران انسانی معرفی می‌کند**.

Published	2016 June 16
Address	doi:10.1038/pr.2015.257
Authors	Cristi L. Galindo1, Jonathan H. Soslow2, Candice L. Brinkmeyer-Langford3, Manisha Gupte1, Holly M. Smith1, Seng Sengsayadeth1, Douglas B. Sawyer1, D. Woodrow Benson4, Joe N. Kornegay3, and Larry W. Markham