دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) یک اختلال ژنتیکی است که با ضعف عضلانی پیشرونده به دلیل عدم وجود دیستروفین مشخص می‌شود. این مطالعه به بررسی اختلال اتوفاژی، یک فرآیند سلولی که پروتئین‌ها و اندامک‌های آسیب‌دیده را تخریب می‌کند، در عضلات اسکلتی بیماران DMD و موش‌های mdx، یک مدل رایج برای DMD، می‌پردازد. این تحقیق نشان داد که ژن‌های مرتبط با اتوفاژی به طور قابل‌توجهی در ماهیچه‌های دارای کمبود دیستروفین کاهش می‌یابند، در درجه اول به دلیل فسفوریلاسیون و متعاقب آن غیرفعال شدن فاکتورهای کلیدی رونویسی، FoxO و TFEB. این فسفوریلاسیون از ورود این عوامل به هسته جلوگیری می‌کند و در نتیجه توانایی آنها برای ترویج بیان ژن مربوط به اتوفاژی را کاهش می‌دهد.
تجمع اتوفاگوزوم‌ها و نقص در اتوفاژی
نتایج همچنین نشان می‌دهد که اختلال در فرآیند اتوفاژی منجر به تجمع اتوفاگوزوم‌ها می‌شود، که نشان‌دهنده شکست در همجوشی اتوفاگوزوم-لیزوزوم است که یک مرحله مهم در اتوفاژی است. جالب توجه است، درمان‌هایی مانند رسوراترول که SIRT1 را فعال می‌کند و فسفوریلاسیون FoxO و TFEB را کاهش می‌دهد، می‌تواند فعالیت اتوفاژیک را بازیابی کند و عملکرد ماهیچه‌ها را در موش‌های mdx بهبود بخشد. این نشان می‌دهد که هدف قرار دادن اختلال رونویسی اتوفاژی ممکن است یک استراتژی درمانی امیدوارکننده برای کاهش انحطاط عضلانی باشد که در DMD دیده می‌شود.
اهمیت بازیابی عملکرد اتوفاژیک در DMD
در نتیجه، این مطالعه بر اهمیت تصحیح سرکوب رونویسی ژن‌های مرتبط با اتوفاژی در DMD برای بازگرداندن عملکرد اتوفاژیک مناسب و به طور بالقوه کاهش آسیب عضلانی تاکید می‌کند. تحقیقات آینده باید فاکتورهای رونویسی اضافی و مکانیسم‌های اپی‌ژنتیکی درگیر در این فرآیند را بررسی کنند تا درمان‌های مؤثرتری برای DMD ایجاد شود.
| Published | 1/16/2024 |
| Address | https://doi.org/10.1038/s41598-024-51746-9 |
| Authors | Ryuta Nakashima1, Ryusuke Hosoda1, Yuki Tatekoshi1, Naotoshi Iwahara1,2, Yukika Saga1 & Atsushi Kuno |
