**دیستروفی عضلانی دوشن (DMD)** یک **اختلال ژنتیکی شدید** است که به دلیل **جهش در ژن دیستروفین** ایجاد شده و باعث **تحلیل و ضعف عضلانی** می‌شود.

در سال‌های اخیر، **درمان با پرش اگزون** به عنوان یک **رویکرد مولکولی امیدوارکننده** برای این بیماری مورد توجه قرار گرفته است.

**این روش از الیگونوکلئوتیدهای آنتی‌سنس (AONs) استفاده می‌کند تا اگزون‌های خاصی را طی فرآیند پیرایش mRNA حذف کند**. این امر باعث می‌شود که **چارچوب خواندن mRNA بازیابی شده و یک پروتئین دیستروفین کوتاه اما عملکردی تولید شود**.

**هدف از این درمان، تبدیل فنوتیپ شدید DMD به شکل خفیف‌تر آن، یعنی دیستروفی عضلانی بکر (BMD) است**.

پیشرفت‌های درمانی و داروهای تأییدشده

**پرش اگزون برای جهش‌های مختلف در ژن دیستروفین مورد مطالعه قرار گرفته است** و چندین **آزمایش بالینی برای بررسی این روش در جریان است**.

برخی از داروهای تأییدشده توسط FDA شامل موارد زیر هستند:

• **Eteplirsen** (هدف: اگزون ۵۱) → اولین داروی تأییدشده که افزایش فیبرهای دیستروفین مثبت را در بیماران نشان داده است.
• **Golodirsen و Viltolarsen** (هدف: اگزون ۵۳) → دریافت تأییدیه مشروط.
• **Casimersen** (هدف: اگزون ۴۵) → دریافت تأیید مشروط.

**با وجود این پیشرفت‌ها، میزان دیستروفین تولیدشده توسط این روش همچنان پایین است** و **اثربخشی طولانی‌مدت این درمان‌ها در حال بررسی است**.

مکانیسم عملکرد پرش اگزون

**مکانیسم پرش اگزون** شامل اتصال **الیگونوکلئوتیدهای آنتی‌سنس (AONs) به نواحی خاصی از mRNA** است تا **اگزون مورد نظر از فرآیند پیرایش حذف شود**.

**این فرآیند باعث می‌شود که علی‌رغم وجود جهش، یک پروتئین دیستروفین عملکردی تولید شود**.

**توسعه این درمان‌ها بر بهبود انتقال AON به سلول‌های عضلانی و افزایش پایداری آنها تمرکز دارد**.

برخی از **اصلاحات شیمیایی که برای بهبود اثربخشی AONها انجام شده‌اند** شامل:

• **۲'-O- متیل فسفوروتیوات (2OMePS)**
• **الیگومرهای مورفولینو فسفرودی آمیدات (PMOs)**

این **اصلاحات باعث افزایش پایداری AON و بهبود تحویل آن به عضلات می‌شوند**.

چالش‌های موجود و آینده درمان پرش اگزون

با وجود امیدواری‌های فراوان، **چالش‌های مهمی در این درمان وجود دارد**، از جمله:

• **تأمین مقدار کافی AON به عضلات برای دستیابی به اثر درمانی مناسب**.
• **لزوم انجام انفوزیون داخل وریدی هفتگی**، که برای بیماران و خانواده‌هایشان چالش‌برانگیز است.
• **نامشخص بودن تأثیر این روش بر عملکرد قلب**، که یکی از نگرانی‌های اصلی در بیماران DMD است.

**تحقیقات فعلی به دنبال بهبود اثربخشی پرش اگزون و افزایش کاربرد آن برای طیف وسیع‌تری از بیماران هستند**.