پرش اگزونی یک تکنیک زیست‌شناسی مولکولی است که با دور زدن جهش‌های ژنتیکی، چارچوب خواندن را بازیابی کرده و تولید پروتئین عملکردی را ممکن می‌سازد. این روش در درمان دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) کاربرد دارد، جایی که الیگونوکلئوتیدهای ضد حس (AONs) اگزون‌های جهش‌یافته را هدف قرار می‌دهند. داروهایی مانند اتپلیرسن، گولودیرسن و ویلتولارسن توسط FDA تأیید شده‌اند و می‌توانند حدود 50٪ از بیماران DMD را تحت پوشش قرار دهند.

more

دیسفرلینوپاتی‌ها نوعی دیستروفی عضلانی ناشی از جهش در ژن DYSF هستند که منجر به ضعف عضلانی و اختلال در ترمیم غشای عضلانی می‌شوند. این مقاله طیف بالینی، مکانیسم‌های مولکولی و درمان‌های نوظهور را بررسی می‌کند. روش‌های درمانی بالقوه شامل داروهای مولکولی، ژنتیکی و پزشکی شخصی‌سازی‌شده است. همچنین، نقش متابولیسم، رژیم غذایی و آزمایشات بالینی در استراتژی‌های درمانی آینده تحلیل می‌شود.

more

دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) هنوز درمان قطعی ندارد، اما آزمایشات بالینی فاز اول در حال بررسی گزینه‌های جدید درمانی هستند. رویکردهای نوین شامل پرش اگزونی، ژن‌درمانی (مانند Elevidys)، آنتی‌سنس الیگونوکلئوتید (AON)، مولکول‌های کوچک و درمان‌های مبتنی بر سلول هستند. تحقیقات در حال بررسی ایمنی و اثربخشی این درمان‌ها است که می‌تواند به کاهش سرعت پیشرفت DMD و بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کند.

more

مطالعات نشان می‌دهند که Wnt7a برای بازسازی ماهیچه‌های اسکلتی در دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) ضروری است. موش‌های فاقد Wnt7a در بازسازی عضلات پس از آسیب دچار مشکل شدند و عضلات ضعیف‌تری داشتند. تزریق Wnt7a به این موش‌ها ترمیم عضلات را بهبود بخشید، که نشان می‌دهد افزایش طبیعی Wnt7a پس از آسیب عضلانی و تزریق خارجی آن می‌تواند به‌عنوان درمانی بالقوه برای DMD در نظر گرفته شود.

more

این مطالعه پروتکل جدیدی برای جداسازی وزیکول‌های خارج سلولی (EVs) از بافت عضلانی در حال بازسازی ارائه می‌دهد. با استفاده از فیلتراسیون جریان مماس (TFF) و کروماتوگرافی حذف اندازه (SEC)، EVهای خالص با حفظ یکپارچگی ساختاری جداسازی شدند. این روش آلودگی با پروتئین‌های غیر EV را کاهش داده و خلوص و کارایی جداسازی را بهبود می‌بخشد، که آن را برای آزمایش‌های زیستی در شرایط in vitro و in vivo ایده‌آل می‌کند.

more

سلول‌های ماهواره‌ای نقش کلیدی در ترمیم و هموستاز عضلات اسکلتی دارند. این سلول‌ها بین حالت غیرفعال و فعال تغییر می‌کنند تا با فیبرهای عضلانی ترکیب شوند یا خود را تجدید کنند. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که ناهمگونی در سلول‌های ماهواره‌ای تأثیر مهمی بر سرنوشت و عملکرد آن‌ها دارد. این مطالعه به عوامل مؤثر بر تنوع سلولی، نقش آن‌ها در بازسازی عضلات و مکانیسم‌های نوسازی می‌پردازد.

more

دیسفرلین (DYSF) پروتئینی مهم در ترمیم غشای عضلانی است که جهش در ژن آن باعث دیستروفی عضلانی LGMD2B و میوپاتی میوشی می‌شود. LGMD2B عمدتاً عضلات کمربند لگنی و شانه را تحت تأثیر قرار می‌دهد، درحالی‌که میوپاتی میوشی بیشتر عضلات دیستال را درگیر کرده و باعث ضعف پیشرونده در ساق پا و ران می‌شود. در حال حاضر درمانی قطعی وجود ندارد، اما فیزیوتراپی و مراقبت حمایتی به حفظ عملکرد عضلانی کمک می‌کند.

more

دیستروفی عضلانی فاسیوسکاپولوهومرال (FSHD) نوعی بیماری ژنتیکی است که باعث ضعف و آتروفی عضلانی پیشرونده در صورت، شانه‌ها و بازوها می‌شود. این بیماری با کاهش سرکوب ژن DUX4 و تغییر در توالی تکرار D4Z4 کروموزوم 4 مرتبط است. شدت FSHD متغیر بوده و در حال حاضر درمانی قطعی ندارد. مدیریت بیماری شامل فیزیوتراپی و حمایت پزشکی است، در حالی که تحقیقات ژنتیکی برای توسعه درمان‌های آینده ادامه دارد.

more

دیستروفی عضلانی کمربند لگنی شانه‌ای (LGMD) شامل LGMD2I و LGMD2B است. LGMD2I ناشی از جهش ژن FKRP است که باعث نقص گلیکوزیلاسیون آلفا دیستروگلیکان شده و به ضعف عضلانی پیشرونده منجر می‌شود. LGMD2B در اثر کمبود دیسفرلین (DYSF) رخ می‌دهد و ترمیم غشای عضلانی را مختل می‌کند. این بیماری‌ها منجر به مشکلات حرکتی، التهاب عضلانی و ضعف پیشرونده می‌شوند. درمان شامل فیزیوتراپی و مراقبت حمایتی است.

more

این مقاله چندین بیماری عضلانی ژنتیکی از جمله ZNF9، BMD، MC-AD، DMD و TMD را بررسی می‌کند. ZNF9 با دیستروفی میوتونیک مرتبط است. BMD و DMD ناشی از جهش در ژن دیستروفین هستند، اما BMD خفیف‌تر از DMD است. MC-AD نوعی میوتونیای مادرزادی است که بر عملکرد عضلانی تأثیر می‌گذارد. TMD یک فرم نادر از دیستروفی عضلانی است که باعث ضعف عضلانی در ساق پا می‌شود.

more

دیستروفی میوتونیک (DM1 و DM2) بیماری‌های عضلانی ژنتیکی هستند که با ضعف عضلانی و میتونی همراه‌اند. DM1 ناشی از تکرار CTG در ژن DMPK و DM2 به دلیل تکرار CCTG در ژن CNBP است. DMx به مواردی اطلاق می‌شود که علت ژنتیکی هنوز مشخص نشده است. همچنین، Myotonia Congenita (بیماری تامسن) با سفتی عضلانی بدون ضعف قابل‌توجه ظاهر می‌شود. DMPK نقش کلیدی در ایجاد دیستروفی میوتونیک دارد.

more

مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که وامورولون باعث افزایش سطح دیستروفین و کاهش التهاب در مدل موش bmx برای دیستروفی عضلانی بکر (BMD) می‌شود. این دارو با تنظیم miRNAهای التهابی (inflamma-miRs) و مسیر NF-kB، التهاب پایدار را کاهش می‌دهد. همچنین، این تحقیق نشان می‌دهد که هدف‌گیری miRNAها می‌تواند به بهبود عملکرد عضلانی در BMD و DMD کمک کند، که مسیری جدید برای درمان‌های بالقوه این بیماری‌ها ارائه می‌دهد.

more

محققان مدل موش bmx را برای مطالعه دیستروفی عضلانی بکر (BMD) توسعه دادند. این موش‌ها ضعف عضلانی و مشکلات قلبی مشابه بیماران BMD را نشان دادند اما علائم آن‌ها خفیف‌تر از موش‌های با کمبود کامل دیستروفین بود. این مدل به درک بهتر بیماری، بررسی مکانیزم‌های عضلانی و آزمایش درمان‌های بالقوه قبل از کارآزمایی‌های انسانی کمک می‌کند و ابزاری ارزشمند برای تحقیقات BMD محسوب می‌شود.

more

این مطالعه گردش دیستروفین و کمپلکس دیستروگلیکان (DGC) را پس از درمان پرش اگزون در موش‌های mdx بررسی کرد. یافته‌ها نشان دادند که دیستروفین بازسازی‌شده گردش کندتری دارد (44 روز در مقابل 24 روز در نوع وحشی). با استفاده از طیف‌سنجی جرمی هدفمند، محققان پایداری پروتئین و mRNA را ارزیابی کردند. این روش می‌تواند در بهینه‌سازی درمان‌های اصلاح ژنتیکی برای DMD مفید باشد.

more

مطالعه‌ای جدید تأثیر وامورولون (VBP15) و پردنیزولون را بر ترمیم عضلات کمبود دیسفرلین در دیستروفی عضلانی LGMD2B مقایسه کرد. وامورولون با تثبیت غشای سلولی عضلانی، بهبود ترمیم، افزایش قدرت عضلانی و کاهش تحلیل عضلات همراه بود، درحالی‌که پردنیزولون وضعیت عضلات را بدتر کرد. یافته‌ها نشان می‌دهند که وامورولون می‌تواند گزینه‌ای امیدوارکننده برای کارآزمایی‌های بالینی LGMD2B باشد.

more