این مقاله یک مطالعه مقایسه‌ای بین ترکیب مولکولی عضله اسکلتی نوزادان و بزرگسالان را ارائه می‌دهد. محققان تفاوت‌های بیان ژن و پروتئین را بررسی کرده و دریافتند که در نوزادان، مسیرهای مرتبط با رشد فعال‌تر هستند، در حالی که در بزرگسالان، فعالیت‌های متابولیکی و نگهداری عضلانی غالب است. این یافته‌ها نشان می‌دهد که برخی از فرآیندهای پیری عضلانی از اوایل زندگی شروع می‌شوند. همچنین، مطالعه تفاوت‌های عملکرد میتوکندری و سیستم ایمنی بین این دو گروه، چشم‌انداز جدیدی برای تحقیق در مورد توسعه و پیری عضلات فراهم می‌کند.

more

این مطالعه با استفاده از مدل دیستروفی عضلانی گلدن رتریور (GRMD)، نشانگرهای زیستی جدیدی را برای بررسی سلامت عضلات قلبی و اسکلتی در بیماران DMD شناسایی کرد. BDNF در عضله قلب افزایش‌یافته و با سلامت قلبی مرتبط است، درحالی‌که SPP1 در عضله اسکلتی افزایش داشته و عملکرد عضلانی را نشان می‌دهد. نتایج نشان دادند که سطح BDNF با شدت فیبروز قلبی ارتباط معکوس دارد و می‌تواند نشانگری برای بیماری قلبی در DMD باشد. در مقابل، SPP1 شاخصی از آسیب عضلات اسکلتی است. این یافته‌ها نشان می‌دهند که این دو نشانگر زیستی می‌توانند ابزارهای مفیدی برای ارزیابی پیشرفت بیماری و پاسخ بیماران به درمان باشند.

more

دیستروفی میوتونیک (DM) یک بیماری ارثی چندسیستمی است که عضلات و سایر ارگان‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. DM1 ناشی از تکرارهای CTG در ژن DMPK و DM2 ناشی از تکرارهای CCTG در ژن CNBP است که RNAهای سمی تولید کرده و عملکرد پروتئین‌های کلیدی را مختل می‌کنند. در حال حاضر، درمان‌های حمایتی برای مدیریت علائم قلبی، تنفسی و عضلانی در دسترس است، اما درمان قطعی وجود ندارد. تحقیقات روی ASOها، ویرایش ژنوم و داروهای مولکولی کوچک برای هدف قرار دادن RNA سمی ادامه دارد. این روش‌ها چالش‌هایی مانند تحویل مؤثر به عضلات و سیستم عصبی دارند، اما آزمایشات بالینی در حال بررسی ایمنی و اثربخشی آن‌ها هستند.

more

دیستروفی میوتونیک (DM) یک بیماری ژنتیکی عصبی-عضلانی است که دو نوع اصلی دارد: DM1 (بیماری Steinert) که با گسترش تکرارهای CTG در ژن DMPK ایجاد شده و علائمی نظیر میوتونی، ضعف عضلانی و مشکلات سیستمیک دارد، و DM2 که در اثر گسترش CCTG در ژن CNBP رخ می‌دهد و علائم خفیف‌تری دارد. این بیماری به‌صورت اتوزومی غالب به ارث می‌رسد و در حال حاضر درمان قطعی ندارد، اما تحقیقات ژن‌درمانی و درمان‌های هدفمند در حال پیشرفت هستند.

more

دیستروفی عضلانی گلدن رتریور (GRMD) یک مدل حیوانی ارزشمند برای مطالعه دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) است که ناشی از جهش ژن دیستروفین بوده و باعث ضعف عضلانی و مشکلات تنفسی می‌شود. سگ‌های مبتلا علائم مشابه بیماران DMD دارند، از جمله آتروفی عضلانی، دیسفاژی و نارسایی تنفسی. این مدل برای تحقیقات ژن‌درمانی و داروهای جدید DMD مورد استفاده قرار می‌گیرد.

more

دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) اغلب منجر به عوارض شدید قلبی می‌شود. این مطالعه، عوامل ژنتیکی، درمان‌های دارویی (مهارکننده‌های ACE، بتابلوکرها، کورتیکواستروئیدها) و سایر مداخلات را که بر سلامت قلب بیماران DMD تأثیر می‌گذارند، بررسی کرده است. یافته‌ها نشان دادند که برخی جهش‌های ژنتیکی و درمان‌های پرش اگزون ممکن است عملکرد قلب را بهبود ببخشند.

more

مرکز هلندی درمان RNA (DCRT) در حال توسعه الیگونوکلئوتیدهای ضد حس (ASOs) برای درمان بیماری‌های نادر مغزی و چشمی است. این مرکز دانشگاهی به بیماران دارای جهش‌های فردی کمک می‌کند که اغلب توسط شرکت‌های دارویی نادیده گرفته می‌شوند. هدف آن توسعه درمان‌های شخصی و افزایش همکاری‌های جهانی است تا ASOهای مؤثر برای بیماران بیشتری قابل استفاده باشند.

more

این مطالعه نشان می‌دهد که ترومبوسپوندین-4 (TSP4) می‌تواند به عنوان یک بیومارکر مایع مغزی نخاعی (CSF) برای پایش پاسخ به درمان آتروفی عضلانی نخاعی (SMA) استفاده شود. نتایج نشان داد که سطح TSP4 در بیماران SMA کودکان کاهش یافته و پس از درمان با Nusinersen افزایش یافت. این یافته‌ها اهمیت TSP4 در ارزیابی اثربخشی درمان‌های SMA را برجسته می‌کند.

more

این گزارش موردی نشان می‌دهد که NGS و CMA ابزارهای قدرتمندی برای تشخیص زودهنگام DMD در نوزادان بدون علامت هستند. در این مطالعه، یک نوزاد چهارماهه با سطح بالای کراتین کیناز (CK) و بدون علائم آشکار، از طریق NGS دارای حذف اگزون‌های 45-50 ژن دیستروفین شناسایی شد. این تشخیص زودهنگام به شروع توانبخشی و برنامه‌ریزی درمانی ژنتیکی کمک کرد.

more

این متاآنالیز اثربخشی Nusinersen را در نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به SMA نوع II و III بررسی کرد. نتایج نشان داد که این دارو عملکرد حرکتی را تثبیت یا بهبود می‌بخشد و در HFMSE (2.3 امتیاز افزایش)، RULM (1.1 امتیاز) و 6MWT (افزایش 25 متری) تأثیر مثبتی دارد. Nusinersen می‌تواند به عنوان یک گزینه درمانی مؤثر در این گروه سنی استفاده شود.

more

در 25 سال گذشته، درمان‌های الیگونوکلئوتیدی پیشرفت چشمگیری داشته‌اند و برای بیماری‌هایی مانند SMA، DMD و آمیلوئیدوز ارثی تأیید شده‌اند. این مقاله مکانیسم‌های ASOs، RNAi و آپتامرها، اصلاحات شیمیایی، چالش‌های تحویل و موفقیت‌های بالینی را بررسی می‌کند. پیشرفت در نانوذرات لیپیدی (LNPs) و کونژوگاسیون GalNAc باعث بهبود اثربخشی شده است.

more

Ubiquitylomics با استفاده از طیف‌سنجی جرمی، فرآیند یوبیکوئیتیلاسیون پروتئین را در عضلات اسکلتی بررسی می‌کند. این روش امکان درک مکانیسم‌های آتروفی عضلانی، پیری و بیماری‌های عضلانی را فراهم می‌کند. چالش‌های تکنیکی و کاربردهای آینده در کشف دارو و بیومارکرهای بالینی در این مقاله بررسی شده‌اند.

more

پرش اگزون یک درمان مولکولی امیدوارکننده برای دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) است که با حذف اگزون‌های خاص، چارچوب خواندن ژن دیستروفین را بازیابی می‌کند. داروهایی مانند Eteplirsen، Golodirsen و Casimersen تأیید FDA را دریافت کرده‌اند، اما چالش‌هایی مانند انتقال AON به عضلات و پایداری درمان باقی مانده است. تحقیقات در حال پیشرفت برای بهبود اثربخشی این روش هستند.

more

این مطالعه نشان می‌دهد که کاهش CDR1as در سلول‌های ماهواره‌ای ماهیچه‌ای بز (SMSCs) از طریق افزایش miR-27a-3p، بیان ANGPT1 را سرکوب کرده و در نتیجه تمایز عضلانی را کاهش می‌دهد. این مسیر با تنظیم منفی MyoD، تکثیر سلولی را تقویت کرده و مانع تشکیل میوتیوب‌ها می‌شود. یافته‌ها نشان می‌دهد که این مسیر می‌تواند هدفی بالقوه برای بهبود رشد عضلات باشد.

more

در این مقاله، درمان‌های ژن درمانی و آنتی‌سنس برای دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) مورد بررسی قرار می‌گیرند. این درمان‌ها عمدتاً بر روی جهش‌ها در ناحیه اگزون ۴۳-۵۵ متمرکز شده‌اند، اما برای جهش‌های در ناحیه اگزون ۲-۲۲ چالش‌هایی همچنان وجود دارد. از جمله روش‌های مورد استفاده می‌توان به استفاده از ناقل‌های ویروسی مانند AAV و تکنیک‌های پرش اگزون با استفاده از الیگونوکلئوتیدهای آنتی‌سنس اشاره کرد که در آزمایش‌های بالینی نتایج امیدوارکننده‌ای نشان داده‌اند. با این حال، مشکلاتی همچون پاسخ‌های ایمنی و محدودیت‌های اندازه کپسید ناقل‌ها همچنان مانع توسعه درمان‌های مؤثر برای همه بیماران می‌شوند.

more